Jak bardzo matka potrafi
kochać swoje dziecko, wie tylko kobieta, która je traci- takim właśnie
zdjęciem zainspirował się 25 lat temu Claude-Michel Schönberg i
postanowił tym samym wokół postaci takiej silnej kobiety zbudować
spektakl. Chyba najpiękniejsza opowieść o miłości matki do dziecka.
Matki, która zrobiłaby dla niego wszystko, żeby miało szczęśliwe, bądź
chociaż godne życie. Osoby niesamowicie silnej, kochającej i wierzącej.
Wersję Romową widziałam jedynie nagraną, więc nie do
końca mam pewność, czy nie była to np skrócona wersja tego, co było na
scenie.
Ale jest nw pewno coś, czego Roma nie ma i mieć
nie będzie (chociaż, jak im się wjedzie na ambicję, to kto ich tam
wie..). Akcja spektaklu dzieje się w Wietnamie, i w spektaklu 90%
aktorów to skośnookie ludziska- moja ignorancja rasowa nie pozwala mi
poznać dokładnie, czy nie wmieszali sie tam jacyś chińczycy, zwłaszcza z
jednego z ostatnich rzędów. Żeby bylo Romie jeszcze trudniej dogonić
taki standard to na widowni siedziało właściwie 99% ludzi z nie kaukaską
urodą. Właściwie to chyba my dwie byłyśmy biełe ludzie ;)
Pierwsza
scena rozpoczyna się w Dreamland, czyli wietnamskim burdelu. To tam
amerykańscy żołnierze chodzili sie rekalsować. Zupełny przypadek
sprawił, że trafia tam Kim, dziewczyna 17letnia, która musi jakoś
przeżyć i zaczyna tam pracować (właściwie jest dość mocno do tego
przymuszana, pięknie ograne mimo, że dość zbyt brutalnie biorąc pod
uwagę siedzące na publiczności dzieci). Tu zdecydowanie wszystkie sceny
były bardziej wulgarne, scena mocno przepełniona panienkami, rurami,
piórami i wszelkimi błyskotkami.
Swój pierwszy raz Kim zalicza
z Chrisem, który w sumie też nie wie czemu z nią poszedł (faceci...).
Właściwie zaraz po okazuje się, że właściwie to on ją kocha. Ona, to już
w ogóle szaleje z miłości od pierwszego spojrzenia. I tu nastał moment
odśpiewania songu miłosnego podczas którego nie mogłam się zdecydować,
czy Boski Damian Bogdan Emanuel Aleksander jest gorszy, czy ten obecny
na scenie Chris. Oboje byli równie beznadziejni. Za to byłam zaskoczona
Kim, która śpiewając wysoko, nie była ani trochę piskliwa. I nie
wynikało z przesuniętej skali glosowej, ponieważ doły miała równie
głębokie i pełne. Aktorsko też nie można jej nic ująć.
I po
takim śpiewaniu jak bardzo się kochają w Romie pojawia się jakiś główny
wietnamski przywódca, który dzięki "pomocy" Alfonsa- wujka Sama
odnajduje Kim i chce zabić jej syna i z nią być. Troche to głupie i
nigdy tego motywu nie ogarniałam- trochę jak z Javertem goniącym
ValJeana bez jakiegokolwiek sensu.
Aż tu nagle... okazuje się, że
pomiędzy tymi scenami jest brakujące ogniwo! Scena, która wyjaśnia
właściwie wszystko. Otóż w burdelu spotykają się wszystkie pracownice-
tym razem ubrane odświętnie. Wchodzi Chris i okazuje się, że biorą oni
ślub. Po czym właśnie w tym momencie wpada najważniejszy władca Wietnamu
i okazuje się, że w końcu wrócił, i że właściwie dlaczego Kim na niego
nie czekała? No i się biją, Kim mówi mu, ze właśnie wyszła za mąż i że
już go nie kocha. Po czym akcja zawiesza się na 3 lata. Widzimy, że już
jest po wojnie i kolejne coś, czego Roma nie miała- fajerwerki mna
scenie i latające chińskie smoki. Była piękna gra świateł, która
powodowała, że żołnierskie ruchy pomiędzy nimi wyglądały na jeszcze
szybsze, bardziej dopracowane i w ogóle typowe dla wietnamskiej musztry
gdzie każdy ruch jest perfekcyjnie wykończony. W tle pojawia się
piękna, złocona przywódcza twarz (a nawet gęba)- która ponownie
oświetlana pod odpowiednim kątem nabierała różnych wyrazów, mimo, że
była po prostu zwykłym stalowym odlewem.
Niesamowitą sceną
jest ostatnia w której dzieje się tyle, co a brazylijskich serialach
razem wziętych, i to jeszcze w formie musicalu. Scena nagle zyskuje
niesamowitą głębię, tyle płaszczyzn, pięter, że ludzki umysł nie hjest w
stanie tego wzrokiem ogarnąć- nie wiadomo gdzie patrzeć.
Kim po oddaniu syna zabija się
Chris
łapie ją i całuje i w ogóle obściskuje, jak Marius Eponin (no nawet w
tym samym fragmencie sceny klęczał, nie mówiąc już o nędznej
scenografii).
Żona Chrisa za to bierze dziecko i je przytula, akceptując jego obecność i wpuszczając go w swoje życie.
Po
tym spektaklu wiem, że Wietnam będzie miejsce które kiedyś odwiedzę.
Wiem, że wojna wietnamska a musical i świat teraźniejszy to dwie różne
sprawy. Ale do listy miejsc które kiedyś zobaczę na własne oczy dołączę.
Bo czemu nie?
Gratis!
Spektakl skończył się ok 22- na dworze panuje mrok.
Zgodnie
z Westendowską tradycją przed wyjściem czekały taksówki, ryksze i
bryczki- nic wyjątkowego. Wystarczyło odwrócić głowę, a byliśmy tam. W
Azji! Teatralne wyjścia było skierowane w stronę China Town! Mijały nas
grupki Azjatów, a czerwono złote lampiony pobłyskiwały, wydłużając
emocje po spektaklowe.
I owszem- wietnamska restauracja była moim celem jako punkt gastronomiczny tego wieczoru!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz